کاف بیگانه

آذر ۹۹ بود. تازه از کوه برگشته بودم، خسته اما پر از فکر. همون‌جا بود که یهویی تصمیم گرفتم وبلاگ بزنم. یه گوشه‌ای برای خودم بسازم، برای حرف زدن، برای تعامل با آدمایی که شاید هیچ‌وقت از نزدیک ندیدمشون. راستش هنوزم نمی‌دونم تصمیم درستی بود یا نه… ولی خب منو انداخت تو یه مسیری که تا امروز ادامه داره. (عکس این پست هم برمی‌گرده به همون روز.)
توی همین مسیر هم با یه عالمه آدم دوست‌داشتنی آشنا شدم، آدمایی که تو روزای تاریک کنارم بودن. شاید بعضی وقتا ازشون دلخور باشم، ولی ته دلم می‌دونم همیشه یه گوشه‌ی قلبم جا دارن.

اون روزا قلمم یه حال دیگه‌ای داشت. پرانرژی، پرخنده، پر از شیطنت. می‌نوشتم و همه دور هم می‌خندیدیم. الان؟ نوشته‌هام بیشتر بوی غر و گلایه می‌ده. خودمم نمی‌دونم چرا این‌جوری شد. شاید خستگی، شاید گذر زمان. فقط می‌دونم هرچی ادامه پیدا کنه، بیشتر منو ضعیف نشون می‌ده.

می‌پرسی چه خبر؟
واقعیتش خبر خاصی نیست. زندگی من خیلی بی‌حاشیه‌ست. روزمرگیامم معمولی‌ان. اصولاً آدم خوش‌صحبتی نیستم. زیاد حرفی برای گفتن ندارم. ولی اگه بحث فوتبال باشه—۳-۵-۲ یا هافبک دفاعی مدرن—یا حتی سیاست… خب اون‌وقتا تا صبح ادامه میدم اما غیر از این، معمولاً ساکتم. خودمم همیشه قبول دارم یه کم حوصله‌سربرم.

ولی خب،..
کم‌کم باید «فصل دوم» رو شروع کنم. عادتای بدمو بذارم کنار. کمتر غر بزنم. بیشتر به آدما حق بدم. دلم می‌خواد دوباره قلمم مثل قبل پرانرژی باشه، همون‌جوری که شروع کردم.

یه چیزی دیگه…
دلم برای خواهرزاده‌هام تنگ شده. همیشه حس می‌کنم اون‌قدری که باید، وقت نذاشتم براشون. اما بعد وقتی دفترمو باز می‌کنم و بالاش نوشته: «دایی دوست دارم»، یا وقتی با اون بدسلامی‌شون میان تو اتاق و باهام دست می‌دن… یه جوری ته دلم قرص می‌شه. حس می‌کنم هنوزم دایی خوبی‌ام. امیدوارم این بار وقت آزاد بیشتری داشته باشم تا بشینم باهاشون گیم بزنم، بخندم و کمبودا رو پر کنم.

چند روز دیگه امتحانام تموم می‌شه، پروژه رو تحویل می‌دم و دوباره برمی‌گردم به همین‌جا.
راستی، دلم خیلی برای تیم محبوبم تنگ شده. همیشه حال اونا که خوبه، حال منم خوبه. انگار زندگی من هم مثل نتیجه‌ی بازیاشون بالا و پایین می‌شه.