کاف بیگانه

این ۲۴ ساعت فقط فرار از خودم و کارای بقیه بود. دو ساعت خواب، که اصلاً نمی‌ارزه به حساب بیارم. الانم که آخر شب بود با بچه‌ها بیرون بودم، سرپرست هم به زور و با نصیحت منو راه داد توی خوابگاه. دیگه واقعا تحمل ندارم. امروز فقط دنبال کارای خودم و بقیه تو دانشگاه بودم. چرا باید اینقدر بدو بدو کنم، التماس کنم برای یه واحد که حق من بوده، و در آخر بجای واحد، تیکه و کنایه بشنوم؟

از طرف دیگه واقعا حس می‌کنم دیگه وقتشه که با علیرضای شلوغ خداحافظی کنم. قول میدم دیگه هیچ سروصدایی نکنم، آروم پیش برم. الان دقیقا توی جایی از مسیرم که هیچکس به من اعتماد نداره، هیچکس قبولم نداره و هیچ اهمیتی بهم نمی‌ده. حس می‌کنم هیچ چیزی برای ارائه کردن ندارم. حتی الان که این جملات رو می‌نویسم، دارم یه حس منفی رو به خودم القا می‌کنم و از این کارم متنفرم.شاید هیچ رفیق واقعی وجود نداشته باشه که هوام داشته باشه.

همیشه به دوستام می‌گفتم شرایط می‌تونه بدتر هم بشه، الان هم باید همین رو به خودم بگم. شاید بدترین حالته، اما هنوز هم میشه چیزی ساخت. خیلی دوست دارم الان که همه ازم رو برگردوندن، یه حرکت بزرگ بزنم، بگم من علیرضام و هنوز کسی رو که می‌خواستم نشناختید. اما نمی‌شه. باید شخصیت محکم‌تری بسازم. باید خودم رو جمع کنم و دوباره بسازم.

بی‌صدا میرم، بی‌صدا تا زمانی که رفیقای واقعی رو پیدا کنم. شاید الآن کسی باهام نباشه، شاید هیچ‌کس همراه نباشه، اما من بازم میرم. یه روز میام و تاج شکسته رو از زمین بر میدارم. خودم می‌سازمش.