کاف بیگانه

الان که دارم می‌نویسم، یک و هفت دقیقه‌ی نصف شبه.
چشمام سنگینه ولی هنوز نشستم جلوی مانیتور. منتظرم مدل عصبی که ساختم بالاخره آموزش ببینه. کنارم لیوان چای داغه، بخارش می‌زنه بالا و هر جرعه‌ش فقط چند ثانیه بیشتر بیدار نگه‌م می‌داره.

نمی‌دونم از چی باید بگم. از گلای پژمرده یا از طوفانی که توی سرمه؟
راستش هیچ کدومش درست به کلمه نمیاد. فقط انبوهی از کارای عقب‌افتاده جلوی رومه: پروژه‌ای که با محمد شروع کردیم و هنوز تموم نشده، مقاله‌ای که برای کنفرانس باید بنویسم و حتی بازش نکردم، پروژه‌ی تخصصی‌ای که خودم واسه خودم سختش کردم، و امتحانای شهریور که دارن نزدیک می‌شن.
گاهی حس می‌کنم هرچی هم بجنگم، باز زورم به این حجم کار نمی‌رسه.

شاید این ترم آخرین ترمی باشه که اینجام. هنوز هیچ برنامه‌ی مطمئنی برای بعدش ندارم.
ولی یه چیز رو مطمئنم: تابستون امسال با بقیه فرق داشت. خیلی فعال‌تر بودم. شاید عالی نبود، اما از اون شبای سیاه و بی‌حاصل قبلی خبری نبود. بیشتر وقتام پر بود از کار و یاد گرفتن. همین کافیه که حس کنم قدمی جلوتر رفتم.

کم‌کم دارم یه نسخه‌ی جدید از خودم می‌سازم؛ محکم‌تر، جدی‌تر، شاید شبیه خود قدیمی‌ام، ولی این‌بار با تجربه‌های بیشتر.
رابطه‌م با خیلی از دوستا کمرنگ شده. نه قهر کردم نه دلخوری دارم، فقط انگار مسیرامون جدا شده. شاید بعداً دوباره همه‌چی بهتر شد.

راستی فردا سپاهان بازی داره. همین فکر الان بهم انرژی می‌ده، یه جور هیجان کوچیک ولی واقعی.

فقط یه چیز می‌مونه…
بعضی وقتا تو سرم صداهایی می‌پیچه. صداهایی که معلوم نیست از کجا میان. امیدوارم قبل از اینکه این چرخه منو شکست بده، بتونم راهی برای قطعش پیدا کنم.